سیاست فشار حداکثری که عمدتاً توسط دولت ایالات متحده در دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ علیه ایران اعمال شد، شامل تحریم‌های شدید اقتصادی، محدودیت‌های مالی و بانکی، و فشارهای سیاسی و دیپلماتیک بود. این سیاست تاثیرات گسترده‌ای بر زندگی مردم عادی ایران گذاشت که می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
1. افزایش تورم و گرانی:
تحریم‌ها باعث کاهش ارزش ریال ایران در برابر ارزهای خارجی شد. این موضوع به افزایش قیمت کالاهای اساسی، دارو، مواد غذایی و خدمات منجر شد و قدرت خرید مردم را به شدت کاهش داد.
2. بیکاری و رکود اقتصادی:
با خروج شرکت‌های خارجی از ایران و کاهش سرمایه‌گذاری‌ها، بسیاری از کسب‌وکارها تعطیل یا با مشکلات جدی مواجه شدند که نتیجه آن افزایش بیکاری و رکود اقتصادی بود.
3. مشکلات دارویی و درمانی:
اگرچه داروها به‌صورت رسمی تحریم نبودند، اما تحریم‌های بانکی و مشکلات ارزی باعث کمبود داروهای ضروری و تجهیزات پزشکی شد که به ویژه بیماران خاص و مزمن را تحت تاثیر قرار داد.
4. افت کیفیت زندگی:
کاهش درآمدها و افزایش هزینه‌ها باعث شد که بسیاری از خانواده‌ها برای تأمین نیازهای اولیه خود دچار مشکل شوند و سطح رفاه عمومی کاهش یابد.
5. محدودیت‌های آموزشی و علمی:
تحریم‌ها به کاهش همکاری‌های بین‌المللی علمی و دانشگاهی منجر شد. همچنین، دانشجویانی که قصد تحصیل در خارج از کشور را داشتند با مشکلاتی همچون انتقال پول و دریافت ویزا مواجه شدند.
6. فشارهای روانی و اجتماعی:
شرایط اقتصادی سخت و آینده نامشخص، موجب افزایش اضطراب، افسردگی و فشارهای روانی در جامعه شد. افزایش ناهنجاری‌های اجتماعی مانند طلاق، اعتیاد و جرم و جنایت نیز از پیامدهای آن بود.
7. کاهش دسترسی به فناوری و خدمات بین‌المللی:
تحریم‌ها باعث شد بسیاری از خدمات اینترنتی و فناوری‌های روز دنیا برای ایرانیان محدود یا مسدود شوند که ارتباط با جهان خارج را دشوارتر کرد.
8. مهاجرت و فرار مغزها:
با بدتر شدن شرایط زندگی و اقتصادی، بسیاری از نخبگان و متخصصان کشور را ترک کردند و به دنبال فرصت‌های بهتر در خارج از ایران رفتند.
به طور کلی، سیاست فشار حداکثری تأثیرات عمیقی بر زندگی روزمره مردم عادی ایران گذاشت و بسیاری از آن‌ها را در تامین نیازهای اساسی خود با چالش‌های جدی روبه‌رو کرد.
